Spośród tych wyżej wymienionych najczęściej występującym nowotworem skóry u ludzi, stanowiącym ponad 75% wszystkich nowotworów skóry jest rak podstawnokomórkowy (BCC), wcześniej znany jako nabłoniak podstawnokomórkowy. Jego częstość występowania rośnie, niewykluczone, że w niedalekiej przyszłości będzie ona wyższa niż wszystkich innych nowotworów razem wziętych.
Większość BCC znajduje się w miejscach eksponowanych na działanie promieniowania słonecznego tj. na skórze głowy i szyi; bardzo rzadko rozwija się na błonach śluzowych lub dłoniach i podeszwach. Występuje zarówno u kobiet, jak i mężczyzn, głównie po 60 roku życia, ale zdarzają się również przypadki u osób znacznie młodszych. Na zachorowalność na BCC ma wpływ miejscowa ekspozycja na słońce i uszkodzenia mechaniczne (drapanie), immunosupresja oraz przewlekłe zakażenia (m.in. wirusem brodawczaka ludzkiego HPV.
Rak podstawnokomórkowy jest zwykle wolno rosnącym nowotworem, w przypadku którego przerzuty są bardzo rzadkie. Chociaż praktycznie nigdy nie prowadzi do śmierci, charakteryzuje się dużą złośliwością miejscową. Naciekając niszczy i zniekształca miejscowe tkanki, dlatego tak kluczowe jest szybkie i radyklane leczenie chirurgiczne. W badaniu klinicznym BCC może przyjmować bardzo różne postacie, cechą charakterystyczną jest wałowato uniesiony brzeg na obrzeżu zmiany, widoczne teleangiektazje, naczynia krwionośne ułożone „drzewkowato”. BCC rzadko daje przerzuty i charakteryzuje się niską śmiertelnością. W literaturze pojawia się ponad 26 różnych podtypów BCC. Do najczęstszych należą typy: guzkowy, mikroguzkowy, powierzchowny, naciekowy i włóknisto-nabłonkowy. Mogą one również występować jako kombinacje tych typów. Większość BCC jest amelanotyczna (bezbarwna), ale w tych guzach mogą występować różne ilości melaniny. Wszystkie te podtypy można podzielić na 2 grupy:
Obecnie dostępnych jest kilka metod leczenia raka podstawnokomórkowego, niemniej jednak wycięcie chirurgiczne z marginesem zdrowej skóry pozostaje złotym standardem. Takie metody dają wysokie, 5-letnie wskaźniki wyleczenia w ponad 95% wszystkich przypadków. Radykalne wycięcie z odpowiednim marginesem stanowi problem, w szczególności w obrębie twarzy, gdzie główną kwestią związaną z chirurgiczną interwencją są funkcjonalność narządów oraz estetyka.
Występowanie szczególnie na twarzy i skórze szyi sprawia, że BCC jest ważnym zagadnieniem dla otorynolaryngologów - chirurgów głowy i szyi, którzy dzięki znajomości tego obszaru mogą dobrać adekwatny zakres operacji i metody lecznicze, aby w jak najmniejszym stopniu ingerować w tkanki twarzy i zyskać optymalny wynik chirurgiczny czynnościowo-estetyczny.